2011 Tohoku depremi ve tsunamisi sonrasında, 11 Mart 2011'de Japonya karanlık bir gün yaşadı. Fukuşima Nükleer Santrali’nde bir dizi kaza meydana geldi ve atmosfere ölümcül derecede radyasyon salınımı gerçekleşti. Bu kazalar sonucunda Fukuşima felaketi, tarihin Çernobil’den sonra en büyük nükleer felaketi olarak kayıtlara geçti.
Bölgede gerekli önlemler alınsa ve sızıntılar en az düzeye indirilse de geçen yılların ardından hala radyasyon kaynakları tespit edilebiliyor. Bilim insanları, deniz kenarında bulunan nükleer santralin 97 kilometre kadar açığında yeraltı sularının ve kum olan okyanus tabanının, radyoaktif sezyum maddesi içerdiklerini tespit ettiler.
Söz konusu bölgede, diğer bölgelere nazaran en az 10 kat fazla radyasyon tespit edilmesi işi daha da ilginçleştiriyor. Araştırmacılar, bu gizemli keşfin iki farklı nedeni olabileceğini öngörüyorlar. Sezyumun izotopu olan sezyum-137, 1950’lerde ve 60’larda nükleer silah denemelerinde kullanılmıştı ve aynı zamanda bitkisel kaynaklıydı. Tıpkı diğer sezyum izotopu olan sezyum-134 gibi.
Neyse ki, söz konusu bölgedeki sulara kimsenin maruz kalma ihtimali yok. Bu nedenle araştırmalar daha detaylı yürütülebiliyor. Fukuşima kazasını takip eden günlerde ve haftalarda sızan sezyumun, sahil boyunca kum tanelerine sıkıştığı da tahmin ediliyor. Sonrasında artan tuzlu su teması, sezyumu okyanusun derinliklerine taşımış olabilir.
Yapılan ve devam edecek araştırmaların yazarları, dünya üzerinde 200 kadar nükleer santralin deniz kenarına inşa edildiğini ve bunun okyanus yaşamı için ciddi tehdit oluşturduğunu vurguluyorlar.
Fukuşima Nükleer Santrali’nde ise çalışmalar hala devam ediyor ve ekipler, eriyen nükleer kaynakların yerini henüz tespit edemediler. Bölgedeki temizlik çalışmalarının minimum 2050 yılına kadar devam edeceği belirtiliyor.
