Detayları yeni açıklanan bir araştırma, insan vücudunun hala sırlarla dolu olduğunu gösteren sonuçlarıyla tartışma konusu oldu. Doğada başta yarasa ve balinalar olmak bir çok canlı gelişmiş biyolojik sonarlara sahipler. Özel dalga boylarında ürettikleri sesleri çevrelerine yayarak yankıları algılayıp, gözlerinin görmedikleri yerlerin haritalarını çıkartıyorlar. Yarasaların kör bir gece hayvanı olduklarını göz önünde bulundurursak, sonar sistemlerinin ne kadar gelişmiş olduklarını tartışmamıza bile gerek kalmaz.
Araştırmanın sonuçlarına göre insanlar ses yankılarının detaylı tanımlamalar için kullanılmasını sağlayacak biyolojik sonarlara sahipler. Çevremizin akustik özelliklerini ve uzaysal aralığını ölçmek için bu olağanüstü beceriyi kullanabiliyoruz.
Durham Üniversitesi'nde yapılan araştırmanın yazarlarından Lore Thaler, "Akustik mekanizmaları anlamak, insan beyninin hangi bilgileri çevresini algılamak için kullandığını görmemizi sağlayacak. Bu da, bilişsel mekanizmaları daha iyi anlamamıza yardımcı olacak." şeklinde konuştu.
Dünyayı sesle “görmek”:
Yarasalar, yunuslar ve bazı balina türleri için ekolokasyon olarak tanımlayabileceğimiz bu özel yetenek, doğuştan gelmektedir. Bir hayvan bir çağrı ürettiğinde, çevreyi keşfetmek için nesnelere çarpıp geri gelen yankıları dinler. Araştırma sırasında yapılan deneylerde özellikle görme engelli insanların söz konusu “sesle görme” yeteneklerinin yarasalar kadar gelişmiş olduğu anlaşıldı.
Bazılarınız ağzından garip tıklamalar çıkartarak, dağlara tırmanan, motosiklet kullanan kör adam Daniel Kish’i hatırlayacaktır. Daniel, bu yeteneğini kullanarak vahşi doğada tek başına hayatta kalabiliyordu ve dolayısı ile gerçek Batman lakabını kazanıp internet fenomeni haline geldi. Hatırlamayanlar için videoyu hemen aşağıya bırakıyorum:
Onlarca yıldır insanın biyolojik sonarı hakkında bilgi sahibi olmamıza rağmen, ağızdan yapılan tıklamalar sayesinde beyinde oluşan akustik modellemelerin neye benzedikleri ve beynimizde nelerin döndüğünü bilmiyorduk.
Deneyler için gönüllü olan görme engelli her katılımcı, boş bir odaya yerleştirildi ve tıklama sesleri yapmaları istendi. Araştırmacılar çıkan sesleri kaydettiler ve seslerin uzaysal dağılımıyla birlikte üretilen frekans aralığı özelliklerini analiz ettiler. Sonuçlara göre tıklama sesleri, 3 milisaniyeden daha uzun sürmüyor ve aniden yüksek bir tonda başlıyor. Bu özel seslerin konuşma seslerine nazaran, akustik haritalama için daha uygun oldukları tespit edildi.
Ekibin çığır açan araştırması devam ediyor ve önümüzdeki süreçte tüm haritalama işleminin aydınlatılması hedefleniyor. Sonuçlar teknolojik gelişmelere yön vermek adına yararlı olabilirler.
