Küresel ısınma sürekli bahsedilen bir 'felaket' olmasının yanı sıra neredeyse hiçbir ülkenin istenildiği kadar önlem almadığı bir olgu. Zira kapitalist üretim sürecinin iyiden iyiye vahşi bir hal alması ne çevre kirliliğinin ne de hava kirliliğinin önemsenmez olmasına neden oldu. Elbette henüz gidilecek daha güzel bir yer olmadığı için mevcut olanı koruma isteği ya da refleksi, çeşitli toplantıların ve mutabakatların oluşmasına yol açıyor. Ancak elle tutulur bir şey gördüğümüzü de söylemek çok doğru olmuyor.
Yine de belirttiğimiz gibi çalışmalarını sürdüren Birleşmiş Milletler sıcaklığı endüstri önce dönemlere geri döndürmeye çalışıyor. Bununla birlikte son 20 yılda, Avrupa Birliği Konseyi, G8 (şimdi G7) tarafından yapılan politikalar ve anlaşmalar çerçevesinde bu iki derecelik sıcağlığı referans alıyor. Peki iki derece bu kadar önemli kılan nedir?
Her şey 1975'te başladı; şaşırtıcı bir şekilde bir ekonomist olan Dr. William Nordhaus, ısınmakta olan gezegeni küresel ekonomi için bir tehdit olarak gördü. Nordhaus ve Uygulamalı Sistem Analizi Enstitüsü'ndeki meslektaşları kendilerine "Karbondioksit salınımını kontrol ediyor muyuz?" diye sordu. Nordhaus, küresel olarak 2 derecelik sıcaklığın ( insan kaynaklı olarak ortaya çıkan karbondioksite bağlı olarak) son birkaç yüz bin yıl içerisinde iklimimizi değiştireceğini söyledi.
Peki bir iklim bilimci olmayan Nordhaus neden 2 derecelik sıcaklığı referans aldı? Bu soru sanırım sorulabilecek en doğal soruydu. Zira Nordhaus da bu soruyu düşünmüş olacak ki cevabını gayet bilimsel sebeplere dayandırdı. Karbondioksitin gezegeni ısıttığını bildiği için, Nordhaus atmosferdeki konsantrasyonun iki katına çıkarılması durumunda ne olacağını hesapladı ki bu küresel artışta 2 dereceye eşitti. Ayrıca, William Nordhaus yaptığı hesaplamalarda bu artışın 2030 yılı civarında "tehlike bölgesi"ne doğru gittiğini gördü.
Bununla birlikte bilim adamları, önümüzdeki 20 yıl boyunca, insan yapımı sera gazları nedeniyle artan sıcaklık tehlikelerine karşı uyarıda bulundu. 1992 yılında Birleşmiş Milletler İklim Değişikliği Çerçeve Sözleşmesi, iklime yönelik tehlikeli insan müdahalelerini durdurmak için yapıldı ancak emisyonlar veya yükselen küresel sıcaklık konusunda kesin bir sınırlama getirilmedi. Zira soğuk savaşın bittiği dönemlerde yapılan bu sözleşme tam anlamıyla tek kutuplu bir dünya için ortaya çıkmıştı. Ya da başka bir şekilde ifade edecek olursak; Sovyetler Birliği'nin çözülüşü küresel iktidarı tam anlamıyla kapitalist üretim tarzına bırakmıştı ve sermaye için yeni ve büyük bir pazar dünyanın doğusunda hazır bekliyordu. Böyle bir ortamda bazı köklü değişikliler üretimi dolayısıyla da karı etkileyeceğinden 'yapılamaz' durumdaydı. 2 derecenin politikalarda yer alması için 4 yıl daha beklendi ve çevre bakanlarından oluşan Avrupa Konseyi bu konuyu görüştü. Daha sonra yani Nordhaus'un ilk iki dereceyi tartışmasının üzerinden 40 yıl geçtiğinde, Birleşmiş Milletler 2016'da Paris Antlaşması'ndaki iki derece sınırını onayladı.
20. yüzyılda küresel sıcaklık ortalama olarak 14 dereceydi. Öte yandan 1880'den sonra dünya tam olarak 1 derece ısındı. Ancak bu artışın 3'te 2'si 1975'ten sonra gerçekleşti. Ve 21. yüzyılda bugüne kadar geçen sürede sıcaklık her yıl rekor derecede arttı ve 20 derece oldu.
Dünya'nın şu anki kadar sıcak olduğu son zaman bundan tam 1100 yıl önceydi. Diğer yandan 2 derecelik sıcaklık her ne kadar önemsiz gibi görünse de küresel ısınmalar uzun vadeli bir olay olmasından dolayı oldukça etkilidir. Diğer bir deyişle 2 derece panele daha çok yansımaktadır.
