Bir çoklarına göre insanlığın en büyük sıçrayışı Neil Armstong’un Ay’ın yüzeyinde attığı küçük adımdır.
NASA’da astronot, kimya mühendisi olan Donald Pettit aynı fikirde değil. Ona göre bu sıçrayış aslında evimize çok daha yakın bir yerde gerçekleşti.
2012 yılında yazdığı bir yazıda “İnsanlığın büyük sıçrayışı, Ay’a atılan ilk adım değil, bilakis Dünya’nın yörüngesine ulaşmasıdır” diye yazıyordu.
Yer çekiminin Dünya sakinlerinin üzerindeki baskın etkisi, mevcut roket kütlelerinin yüzde seksen, doksanının roketi uzaya göndermek için kullanılan itici yakıt tarafından kaldırıldığını söylüyor. Bu durumda Petit’e göre roketin üzerinde bulunmak, benzin dolu bir şişenin üzerine tünemekten daha sakıncalı. Aynı zamanda dünyamızda yiyecekler, bilgisayarlar, bilimsel deneyler ve astronotlar için yeterli yer olmadığı anlamına da geliyor.
Tüm bu dezavantajlara rağmen kendimizi şanslı saymalıyız.
Petit diyor ki “Gezegenimizin çapı daha büyük olsaydı, bir noktadan sonra dünyadan çıkabilecek bir roket yapılamayabilirdi.”
Tsiolkovsky’nin roket denklemini kullanarak bu ölçünün ne olabileceğini hesaplıyor Petit.
“… Bu rakamları roket denklemine uyarlayacak olursak, dünyadan çıkmak için gerekli olan çapı hesaplayabiliriz. Bu çap 9680 kilometre civarında olmalıydı (Dünyanın çapı 6670 km). Dünyamızın çapı, %50 daha büyük olsaydı, uzaya gidemezdik. En azından roket kullanarak.”
Petit’in düşünsel deneyi, birkaç noktanın altını çiziyor. Birincisi; her ne kadar insanlığın yıldızlara seyahat aracı olarak hizmet eden roketler bu yönleriyle başarı sergilemiş olsalar da, aslında maalesef yetersizler. Eğer mümkün olsaydı, yerçekimi bağlarını kıracak yeni teknolojiler bulurduk. İkincisi; fırlatma rampalarını Ay üzerinde inşa etmek, daha mantıklı. Ay’daki çekim gücü dünyanınkinin sadece %21.3’ü kadar.
