Hepimiz çocukluk dönemlerimizde gözlerin bağlandığı çeşitli oyunlar oynamışızdır; bu oyunların en eğlendirici noktası da tahmin edeceğiniz üzere gözleri bağlanan kişinin sağa sola yalpalayarak yolunu bulmaya çalıştığı anlardır. İşin eğlence faktörü bir kenara bırakılıp bilimsel olarak bakıldığında ise bu tür oyunlar insan fizyolojisine dair derin ipuçları vermektedir. Ne kadar denge konusunda yetenekli bir insan olursanız olun gözleriniz kapalı düz bir çizgide devam ettiğiniz yolculuğunuz mutlaka çizginin dışına taşacaktır.
Bilim insanlarının bu konuda yaptığı çalışmaların net olarak ortaya koyduğu üzere, yardımcı bir referans olmaksızın düz bir çizgide yürümek imkansızla eş değerdir. Çoğu insanın bunu başarabildiğini sanmasına karşın yaptıkları şey, ufak yarım daireler çizerek yoluna devam etmektir. Araştırmacıların savına göre bu durumun temel sebebi, attığımız her bir adımda herhangi bir referans tarafından yönlendirilmeyen vücudumuzun “düz” algısı konusunda sapmalar yaşamasıdır.
Henüz bu sapmanın fizyolojik karşılığı tam anlamıyla tespit edilememiş olsa da günlük hayatta bize oldukça basit gelen düz bir hat üstünde yürümek, vücudumuzun denge ve mekansal algı sistemlerini yöneten vestibüler sistem ve vücut uzuvlarımızın pozisyonunu kavramımıza yarayan proprioseptif sistemin koordine bir şekilde çalışması sonucu sürekli olarak alınan bilgilerin güncellenmesiyle gerçekleşiyor.
Bu iki yönetim merkezi arasındaki iletişimsizlik de biz istesek de istemesek de yolumuzda ufak sapmalara sebep oluyor. Herhangi bir görsel ipucu alamayan beynimiz ise içkulak tarafından yanıltılarak kendini düz bir çizgide yürüyor varsayıyor. Durumun görme engelli bireyler boyutunda nasıl işlediğine dair süreç hala gizemini koruyor.
