Patlamış mısır geleneği ilk olarak ABD’de ortaya çıkmış, oradan da Avrupa’ya gelmiştir. Hatta arkeologlar, Amerika’nın güney batısındaki çok sayıda mağarada patlayan türden mısır tohumlarına rastlamıştır. Şilili bir arkeolog ise bu tohumların bir kısmını Kaliforniya Üniversitesi Botanik Bahçesi’nin kurucusu botanist Thomas Harper Goodspeed’e hediye etmiş. Goodspeed ise bin yıl öncesinden kalan bu tohumları evde oturduğu bir sırada patlatmayı denemiş ve mısırlar patlamış. Bu mısırların kabuğu, diğer türlerden dört kat daha kalın olduğu için bu kadar yıl boyunca mısırı dış etkenlerden korumuş.
İşte mısırı patlamasını sağlayan da üzerindeki bu kalın kabuk tabakası. Kabuk yanmadan ısıtıldığında, ısıyı nişastalı iç kısma doğru iletir. Isı arttıkça kabuğun içinde biriken buhar dışarıya doğru bir basınç uygular ve ısı 200 dereceye ulaşıp atmosferdeki basıncın 9 katına çıktığında kabuğu parçalanan mısır, içindeki nişasta ile buhar dışarı doğru yayılır. Eğer mısırların ısıtıldığı kaptaki basınç vakum yoluyla düşürülürse, patlamış mısırların daha da büyük olması sağlanabilir.
Peki sadece mısır mı patlar?
Patlayan tohumlar arasında yalnızca mısır bulunmaz; pirinç, buğday, arpa ve amarant tohumu da patlatılabilir. Fakat bunların hiçbirisi, mısır kadar büyük bir hacme kavuşmazlar.
Patlamış mısırlar, fazla tuz ve yağ ile birlikte bir katkı maddesi içermediği müddetçe sağlıklı yiyecekler arasında sayılıyor.
