Birinci Dünya Savaşında ordular, önceki savaşlarda ordulara kıyasla çok daha geniş kaynaklara sahipti. Telefon, telgraf ve telsizler eski iletişim yöntemlerinin yerini almıştı. Kısacası elektrik ve teknolojinin gelişimi her şeyi değiştirdi. 17 Mart 1917'de Scientific American'da yayınlanan bir makalede şu ifadeler kullanılıyor:
"Hızlı motosikletli elçiler, eski atlı elçilere göre çok daha hızlıydı. Siperlere yayılmış düzensiz ordu ile eski yöntemle derhal iletişim imkansızdı. Komutanların, siperlere yayılmış askerlerle hızlı bir şekilde iletişim kurması gerekli olduğu durumlarda motosikletler yetersizdi. Daha hızlı ve kesin bir iletişim aracı gerekiyordu. Telefon ve telgrafın önemi böylece arttı. Yoğun izolasyonlu teller aracılığıyla çalıştırılan telefonlar ve telgraflar sayesinde emirler hızla yerlerine ulaştılar. En hızlı motosikletler üzerindeki elçiler bile telefonlar kadar süratli olamazdı. Üstelik güvenlik garantisi de yoktu; elçiler öldürülebilirdi. Üstelik motosiklet, ne kadar çabuk olursa olsun her arazide hareket edemezdi ve bir mesajın iletimi saatler sürebilirdi. Elçilerin düşman tarafından ele geçirilme riski de mevcuttu.”
Yine de her şeyin kusursuz olduğunu söylemek mümkün değil. Topçu sınıfı iletişimi baltalamak için telefon kablolarını sık sık keserdi. Bu nedenle iletileri ileri geri taşıyan "koşucular" yaygın şekilde kullanılırdı. Savaşın sonlarına doğru telsizler verimli ve kolay taşınabilir, statik telefon hatları ise daha az kullanışlı ve hantal hale geldi. Sonuçta elektrikle büyüyüp yaygınlaşan bilişim dünyası bir kez daha toplumsal olayları derinden etkiledi.
