Muhtemelen bu klişe cümle sizin de ağzınızdan en az bir kez çıkmıştır. Nedense sağlam bir miktarda paraya sahip olduğumuzda çalıştığımız işi ve uğraştığımız diğer şeyleri bir kenara atıp o paranın keyfini süreceğimizi düşünürüz. Fakat McGill Üniversitesi psikoloji profesörlerinden Donald Hebb'e göre o işler öyle olmuyor imiş.
1951 yılında beynin fizyolojisi hakkında bazı çalışmalar yapan Hebb, yeni bir araştırma için gönüllü yüzlerce öğrenci bulmuş.
Söz konusu araştırma ise şu şekilde olacak; seçilen kişiler, 2.5 metreye 1 metre ölçülerdeki bir odada el/kol, göz ve kulakları kapatılmış bir şekilde yatacak. 'Duyu kıtlığı' olarak adlandırılan deneyde denekler tuvalet ve su/yemek ihtiyacı dışında sürekli olarak bu odadaki yatakta yatacaklar.
Deneye katılmak için kayıt yaptıran yüzlerce öğrenciden sadece 72 tanesi yeterli veri üretebilecek kadar dayanabilmiş. Üstelik deneye katılanlara her gün için 20 dolar verilmekteymiş ki o dönem için oldukça iyi para. Deneyin hedeflediği 6 tam günü bitirmeyi başaran kişi sayısı ise 6.
Deneye katılanların çoğunda kısa süre sonra basit işlemleri çözememe, olaylar üzerinde mantık yürütememe ve halüsinasyonlar görme gibi durumlar gözlenmiş. Hatta bazı denekler artık kafayı yiyecek hale gelmiş. Çoğu denek, ilk 8 saat içinde ciddi bir mutsuzluk düzeyine ulaşmış hatta içlerinde paraya gerçekten ihtiyacı olanlar bile verilen paradan vazgeçip, günlük 7-8 dolar kazandıkları işlerine geri dönmüş.
Bu deneyin dışında benzer şekilde bazı araştırmalar da yapan Hebb'in ulaştığı sonuç ise şu; insanlar bir şeye, bir yere ait olarak sonucunda bir şeyler üretmeyi ve ürettikleri şeylerin işe yaradığını hissetmeyi seviyor. Bu duygu insanları mutlu ediyor.
Yani ''parayı bulsam yan gelip yatarım, iş güç hiç uğraşmam'' diye düşünsek de beynimizin sağlıklı çalışabilmesi adına aktiviteye ve buna bağlı olarak sevdiğimiz, keyif aldığımız işlerde çalışmamız bizim yararımıza. Ayrıca bir gün, 1 ay, hatta 1 sene hiçbir şey yapmadan yan gelip yatsanız bile sonunda siz de bir boşluğa düşeceksiniz.
