Birçok araştırmacı ve bilgisayar uzmanı endişeli olmasa da yeni teknolojilerin risk değerlendirmesine ihtiyacı var zira yapay zekânın kötüye gitme ihtimali pek değerlendirilmiyor. 2018 yılında hayatını kaybeden İngiliz fizikçi ve astronom Stephen Hawking gibi bazı yüksek profilli bilim insanları, tehlikeye yıllar önce işaret etti ve şimdi endişelenmek için bir neden var.
Filmlerde kimi zaman yapay zekâya sahip robotların can aldığını görüyoruz ancak bunlar kazara oluyor gibi gösteriliyor. İster kendi kendine giden otomobiller, ister montaj hattı robot kolları, ister uçak ve otomobil arızaları gibi daha eski teknolojiler olsun, teknolojik arızalarla ilgili ölümler bir asırdan fazladır bizimle. Peki, ölümler kazara olmadığında ne oluyor?
Kasıtlı sabotaj ve zararlı programlamadan bahsediyorsak bu tehdit her zaman var oldu ve asla ortadan kalkmayacak ancak önümüzde iki soru duruyor: Yapay yaşamın duyarlılık geliştirme olasılığı nedir? Kendini tanıyan yapay zekânın orijinal programlarının dışına çıkma ve insanlara kasıtlı olarak zarar verme olasılığı var mı?
Çoğu bilim insanı, duyarlılığın mümkün olduğuna inanıyor ancak bunu bu şekilde tasarlamak için insanlara ihtiyaç var. Yapay zekâ, insanoğlunun gücünü aşacak ve kendi kendine düşünme yeteneğini geliştirecek mi? Bunu varsayarsak yine de insanlara zarar vermek için başka adımlar atması gerekiyor.
Robotları, kendi çocuklarınız gibi düşünün:
Hal böyleyken "Çözüm nedir?" sorusuyla yüzleşiyoruz. Toplum küçük ölçeklerde yapay zekânın düzenbazlığına karşı onunla ilişkili riski nasıl sınırlayabilir? Cevap, değişen perspektifte yatıyor. Yapay zekâyı insan olarak düşünmeye başlarsak bir kez duyarlılık kazandıklarında çözüm hakkında bir fikir edinmek daha kolay olsa gerek. Yapay zekâyı kendi çocuklarımız gibi gözlemlemeli ve eğitmeliyiz.
Yakın bir gelecekte, yapay zekânın duyarlılık geliştirecek kadar gelişeceği öngörülüyor. Öte yandan insanların kendi elleriyle oluşturduğu robotlardan korunacak kadar akıllı olup olmayacağı sorusu da gizemini korumaya devam edecek gibi duruyor.
