İlk kez 1854 yılında, o dönemden yaklaşık 50 milyon yıl öncesinde oluşmuş bir kehribar parçası içinde bulunan garip örümcek türü, nesli tükenmişler arasında yer alıyordu. Görünümlerinden dolayı onlara “pelikan örümceği” ismini takan bilim insanları, bu türün Madagaskar’da hala yaşayan 18 üyesini keşfettiler.
2 ila 8 milimetre arasındaki boylarıyla nispeten küçük canlılar olmaları, görünümlerinin garip olması gerçeğini değiştirmiyor. Uzun çene kıskaçları ve boyunlarıyla sıra dışı bir gövde yapısına sahipler. Ayrıca bu örümcekler, tam birer suikastçi edasıyla avlanıyorlar. Çünkü av yakalamak için ağ örmek yerine, geceleri atağa geçip diğer örümcelerin ördükleri ağlara gidiyorlar.
Fakat yedikleri şey o ağa takılan küçük avlar değil, ağın gerçek sahibi olan örümceklerin ta kendileri:
Hatta avları olan ev sahibi örümceklere yaklaşırken, onları ürkütmemek için ağdaki diğer av böceklerin titreşimlerini taklit ediyorlar. Yani avcıyı avlamak için avın taklit ederek tam bir suikastçi gibi davranıyorlar.
Bu örümceklerin bilinen yaşam bölgeleri Avustralya, Madagaskar gibi Güney Yarım Küre coğrafyaları. İncelenmeleri için yüzlerce farklı örümceği mercek altına alan araştırmacılar, 26 farklı türle karşılaştılar. Bu türlerden 18 tanesi ise bilim tarafından ilk defa sınıflandırıldı.
Her ne kadar hepsi aynı şekilde pelikan çenesine sahip olsa da, söz konusu 26 türe ayrılmalarının nedeni, üzerindeki desenlerin ve uzantıların farklı şekillerde olmaları. Şimdi oluşan kafa karışıklığını giderelim:
Hala hayatta olan pelikan örümceği türleri, kehribarlar içerisinde bulunan ve yaklaşık 50 milyon ila 165 milyon yıl öncesine kadar uzanan antik kalıntılardaki örümceklere çok benziyorlar. Bu kehribarlar bulunduklarında pelikan örümceklerinin soyu tükenmiş canlılar oldukları düşünülmüştü.
