Uzay söz konusu olduğunda herhangi bir olay için kesin yargılara varmak oldukça zor oluyor. Yeryüzündeki kesin gözlemlerimizi uzay için yapmamız neredeyse imkansız.
Atmosfer için de benzer bir durum söz konusu. Denizlerin kıyılarda, karanın en yüksek dağın zirvesinde bittiğini görebiliyoruz. Atmosferin nerede bittiğini ise ayıran net bir çizgi yok.
Uzayla ilgili bir çalışma yaparken değerlendirmeler “Burada şu varmış.” şeklinde yapılmıyor. Çok uzaktan gözlemlediğimiz olguları değerlendirirken “A etkisi bu noktada B etkisine üstün gelmiş.” diyerek çıkarımlar yapıyoruz. Bir noktada yerçekimi dalgaları uzayın vakum etkisine üstün gelmeye başlıyor ise orada bir gök cismi olduğunu -göremesek de- anlamış oluyoruz.
Dünya’nın atmosferinin eskiden 100 kilometre boyunca devam ettiğine inanılıyordu. Yani dikey olarak gidebilen bir arabamız olması halinde uzaya çıkmamız yalnızca bir saat sürerdi. 20 yıl önce ABD-Avrupa’daki SOHO (Solar and Heliospheric Observatory. South of Houston değil.) ortaklığı ile yapılan çalışmanın sonuçlarına göre atmosfer, aslında 630,000 kilometreye kadar uzanıyor. Bu sonuca göre Ay, Dünya’nın atmosferi içerisinde çok yüksekte hareket eden bir cisim oluyor.
2 Aralık 1995’te uzaya gönderilen SOHO, SWAN adlı güneş rüzgarlarını inceleyen ekipmanı ile atmosferden gelen hidrojen atomlarının uzaydaki yayılımını ölçtü. Ölçüme göre 630.000 kilometre mesafede gündüz santimetreküpte 70, gece santimetreküpte 0.2 hidrojen atomu bulunuyor.
Atmosferin nereye kadar yayıldığı ve yoğunluğu uydular için önemli. Temel olarak belli bir yörüngeye oturtulan uydular çok yüksek hızlarda savrularak yörüngede dönüyor. Sürtünmeye sebep olan atomlar, uyduların yavaşlamasına sebep oluyor. Yavaşlayan uydular iç atmosfere düşerek yanıyor.
Araştırmacılar ayrıca bu keşif sayesinde atmosferlerin incelenerek yaşam olan gezegenlerin keşfedilebileceğini düşünüyorlar.
