Romalılar, her yıl 23 Ağustos'ta ateş tanrılarını onurlandırdılardı. Pompeii kenti sakinleri, Vulcan bayramını her yıl olduğu gibi MS 79 yılında da kutlamışlardı. Şenlik ateşleri yakıldı, festivaller ve eğlenceler düzenlendi. Vulcan bir Roma tanrısından esinlenilerek türetilen bir isimdi. Ona tapanlar ise dünyanın en ölümcül felaketlerinden birine kurban gideceklerinden habersizlerdi.
Vezüv Yanardağı, 24 Ağustos MS 79 tarihinde patladı. Lav akıntıları ertesi güne kadar devam etti. Pompeii ve yakındaki Herculaneum kenti sakinleri kaçmak yerine kalmaya karar verdiler. Beklediklerinde karşılaştıkları şey ise lavlar, kül bulutları ve zehirli gazlar oldu.
İlginç bir şekilde her iki şehrin yapısı ve içindeki insanlar, bu patlamanın ardından oldukları gibi korundular:
MS 79 yılının bir yaz gününde yaşanan o panik ortamı ve acı dolu ölümlerin son anları, sanki zaman durmuşçasına hala oradalar:
Asırlarca varlığından bihaber olunan bu kent ve sakinleri, günümüzün en değerli arkeolojik hazineleri arasındalar:
Çoğu araştırmacıya göre Pompeii halkı, gerçek Romalıların ta kendisi:
Pompeii sakinlerinden sadece biris olan bir köpeğin taşlaşmış bedeni
Kalıntılar, 1777 yılında Bourbon kralı için bir saray inşa eden inşaatçılar tarafından keşfedidi:
1 Mayıs 1961'de yapılan kazı çalışmaları
1864 yılında kazıların başında bulunan Giuseppe Fiorelli, cesetleri yeniden inşa etmek için ustaca bir fikir ortaya attı:
Fiorelli ve ekibi, boşlukların içine alçı dökmeye karar verdiler. Alçı insan figürü şeklinde olan kalıntıların içinde serleşecekti:
Çocuğunu korumaya çalışan anneler, yüzünü elleriyle kapatan insanlar ve çok daha fazla dram:
Günümüzde bu kalıntıların içleri, teknolojinin yardımıyla analiz ediliyorlar:
Ürkütücü biçimde korunmuş bu bedenler, korkunun ve acının ifadelerini yüzyıllar boyunca taşıdılar:
Bugün bu bedenlerin bir kısmı hala kazı alanlarında sergileniyorlar:
Orada yaşayan insanların, yaklaşık 2000 yıl sonraki bizlerle çok fazla ortak noktası var. Korku, acı ve koruma içgüdüsü:
